Alguén aproveitou a miña frenética actividade como deseñador de cartaces para perdedores. Encargoume este, para unhas clases de punto. Esta vez o de perder tíñao difícil, porque era un encargo da familia, e así recibín como premio un bico na meixela e un “es o mellor” que soou máis falso que Hitler cando dicía que non era racista. Non lembro se me revolveu o pelo cunha man que se alonxaba.
A árbore que multipliquei de fondo e máis a Inkburrow son da imaxe de marca da familia, que non sei quén a faría. Ao outro os franceses chámanlle coquille, e nós seica tamén. Está silueteada a correr e a sombra é torpe.
_
