O café xaponés que non

Hai axencias de publicidade que cambian cada pouco tempo a imaxe corporativa dalgúns clientes, quedando moi mal; non é rendible nin para a axencia nin para o cliente; demostra que a imaxe non está conseguida, que as dúas partes non se entenden (non vaian pensar que é sempre culpa do inútil do deseñador); e o consumidor non se fideliza. Logo está o envelenado asunto de estar á última; para eso hai que andar moi fino, porque do que se trata é de facer algo que perdure, un pouco a lo menos, exposto só a pequenas modificacións para ir mellorándoo e actualizándoo. Agás que ao cliente, sobrado, non lle importe tirar os cartos (benvido sexa!).

Solto este rollo para explicar porqué repito un deseño, é dicir, para desmarcarme. Non procuro dar continuidade a unha imaxe corporativa, para o cal non debera tocar, para comenzar, nin tipografía nin cores. É un traballo que me obsesiona, podo enredar con el durante anos. Esta é a versión “descargada”, máis axeitada para o que se leva hoxe (sen contar os anuncios de fútbol). Vai outra diferente en camiño.
_

Un hotel de medo

Que non se diga que nunca usei unha Rosewood. Son un deseñador moderno, logo uso a Rosewood. Xa o dixo René Descartes no seu día, e todos a comulgar, moi cool todos. O deseño ao servizo da publicidade susténtase nun paradoxo: debe ofrecer un produto rabiosamente persoal, que faga sentirse único ao consumidor, co que se identifique un target o máis amplo posible (algúns clientes confórmanse co mercado chinés).

O hotel, casa rural ou puticlub, como queiran, non esconde máis historia; un establecemento acolledor onde pasar unha noite de película acreditable coa súa correspondente tarxeta de visita. Ten algo de Joan Miró e Radiohead (porque eu o valgo).
_