Unha achega para as grandes ideas

Xa poden descargarse o calendario 2013 do Días de raia. Mais non de balde, non corran tanto. Pensabamos destinar os millóns recadados a unha ONG cando nos enteramos de que Aznar quedara sen tinta para o segundo tomo das súas imprescindibles memorias. Non houbo debate: era prioritario fornecer ao ex-presidente español, porque a FAES ten moitos gastos. Médicos, profesores, menciñas e alimentos para este ou outro terceiro mundo, terán que agardar ao 2014, como ven dicindo Isaac Rosa. 

Sabemos que sempre haberá algún desaprehensivo que se baixe a imaxe sen pagar un céntimo do que vale (no eBay da fundación onte pagaron 500 euros por un exemplar). Sobre a conciencia desa xente abalanzarase un Armagedón de bigote e abdominais e Vega Sicilia.
_

A morte de Iván Dmitrievitch

_

Ausencia de Dayna Kurtz

Aproveitando a foto dun tío que se me pilla envíame a catro avogados porque a tiña máis blindada que o congreso, fixen este cartaz sobre unha soñada actuación de Dayna Kurtz. Metinlle gran porque a resolución era deficiente. Como poden comprobar, non é tan difícil, non hai que flipar para algo correcto. A pregunta entón é por que os cartaces dos concertos son en xeral tan malos, e por que cantos máis cartos move o grupo ou artista, empeoran; foto-pose nos Apalaches e dous nomes enormes, patrocinador e máis evento. Dayna Kurtz polo de agora non se deixa abaratar por uns millóns. 

Tampouco hai que chorar, porque os deseñadores concienciados existen, profesionais que sacan adiante traballos orixinais e guapos, claro que ao mellor non tan publicitados, un pouco como lle pasa a esta muller, Dayna Kurtz, por quen eu mataría agora mesmo. Escóitena.
_

A espeluxada tinta das luras

Tiña un colega que agora adícase á pesca, non á pesca deportiva, á de supervivencia. Logo de perder o traballo e entregar currículos sinceros, engordados e enmagrecidos, decidiu refrescar os coñecementos do avó e botarse ao mar. Como furtivo (non sería eu quen lle dixera que non). Ao ser persoa que non se conforma cunha soa iniciativa, ocorréuselle montar unha academia de pesca na garaxe, con obradoiros especializados en distintas artes. A súa muller di que toleou, que non é nin serio nin realista nin legal pero que se lle vai facer, os nenos, el polo menos loita, gasta orgullo, eu non sei porque xa non é colega, cando lle amosei este cartaz que me encargou chamoume de todo, suponse que tes que poñer algo de reclamo, non algo repelente... morriñento... parace cheo de merda e todo mal colocado. O de Agardando por Godot é unha licenza posterior a.

Pensei nos anuncios de Coca-Cola e os traballos de David Hockney, abofé, antes e despois, con todo, presenteillo tal como me saiu; onde o conformismo e onde a convicción? Perdín un colega e 50 euros, a tinta do tempo. Na escola ensinan que épocas tétricas traen obras “positivas” e ao revés e coido que non me saín da norma, se el non o entende así terá que buscarse a un profesional que lle ofreza o que busca. É o perigo de traballar para colegas.
_

O ano que se enganchou ao de Castelao

Esto nin sequera é unha homenaxe rápida a Avelino Pousa Antelo. Tampouco é que o deseñador se aburra. É un non-obituario no que se lle pon data ao nacemento do galeguista, 10 de maio de 1931, cando escoitou, no Teatro Principal de Santiago, un mitin no que participaba xente que se gastaba nomes como Vilar Ponte, Valentín Paz Andrade e Castelao. Xerme do Estatuto de Autonomía máis avanzado que coñecemos, sen mitificación, historia que se vai divulgando malia os profesionais do autoodio.

O Lucho do Peto, intelixencia, traballo, compromiso, valores, si, vai sen data de pasamento porque ao galeguismo que el encarnaba, fuxindo con humor da solemnidade, non se lle vai pór sinistra data. Imposible, proben vostedes se queren, se lles sae.
_

Eloxio importante do vendedor de enciclopedias

Facer a imaxe corporativa dunha empresa importante, Coca-Cola, BP, Windows, Inditex, Xunta de Galicia, algo así, estaría ben, sairía en portais como Brandemia, branco dos en ocasións numerosos comentarios, críticas soltas como anoitecidas frechas de deseñador que non se pode expresar no seu traballo. Brandemia, por certo, antes Pienso Logo Existo, que sería menos forzado en galego, soa a epidemia de marcas. Mais non se crean, a empresa para a que traballei, MaOs, tamén é importante, pode que poucos a coñezan porque inda está nacendo (e xa funcionando); non se debe confundir importante con vello.

Saberán dela non teñan présa (se non é así parte da culpa será miña), comprenderán o preciso engraecer, a engrenaxe que os catapultará á liberdade non baleira dos seus servizos, xa postos nunha linguaxe de vendedor de enciclopedias. Todo comezou nun campo de millo incendiado, prateada vela, lúa de cortiza, silencio protexido, non, nada espectacular, o Ibex para o Ibex.
_

Os conceptos arruinan sabor e cor e textura

Os interesados en seguir a este colectivo que entende a axitación social como un sentar arredor dunha caldeirada de raia só teñen que visitar o seu blog e abraiarse cos contidos que nel atoparán. Algúns inclinaranse máis hacia a axitación e outros hacia a caldeirada e outros hacia Portonovo, tanto ten, é como poñerse a discutir sobre a forma e o fondo, co superado que está ese debate. Polo demais, o mesmo que un cociñeiro ten que limitarse a cociñar, un deseñador ten que deseñar e calar, ti cala e fai o teu traballo, ata mo teñen dito a min, co pouco falador que son.

A receita é sinxela, días de raia, días de 1908, os praceres e os días, cocer patacas e cebola e raia con sal e loureiro, rustrir allos en aceite de oliva e engadirlle fóra do lume pementón e remexer, como din os chefs michelín, o importante é o produto, Rías Baixas, Rías Baixas que para os responsables non é un concepto nin un prexuízo, ou si, un prexuízo si, ningún problema.
_

Gatos de porcelana que non gustaron

Ían ser a cabeceira do blog dun colexio, ciclo terribles infantes, e dixeron que non, dixeron que eran estirados, snobs, fríos e malos. Como lles collín agarimo (defectos que ten un) decidín traelos a este limbo civil de deseños sen futuro. Non se merecían o desprecio; era a súa unha maldade de adorno e debuxos animados; Tom e Jerry. É un blog duplo, deslindado: unha parte para os nenos e outra para os profes.

Á gata/mestra púxenlle a camiseta do Portonovo para que quedara claro, que o espacio é pouco e non podo cargalo, e para ir meténdoos sutilmente no vicio. O título non é meu. Non discutades nunca con profesores: tedes que perder.
_

Quéreselle igual a tódolos clientes

O viño que o ano que ven embruxará a Robert M. Parker ata o extremo de considerar deixalo; de 90 puntos non baixa. Sen tráfico de influencias, sen untar a ninguén e, o máis importante, sen parkerizar o viño, que agora é costume entre empresarios e enólogos: axustar o traballo aos gustos do gurú para abrir negocio. O enólogo mediático é o avó, que non hai quen o baixe do tractor, coa súa viseira de Bayer, xofre na roupa, xofre na boca, sen asomo de mildeu nos miolos, ou eso di el cando se farta de escoitar parvadas e arranca para o galpón.

Non é un eloxio finxido da pobreza e dureza do campo. Contratáronme para que lles deseñara a etiqueta das botellas e aplico o que me ensinaron os xefes; tódolos clientes son iguais, dá igual Vega Sicilia ou o alquimista que obtén veleno do caíño: aos dous se lles cobrará ben.
_

Tempomorto

Este sería o máis nidio exemplo dun deseño que non serve para nada. Inservible. Cero. Non sei de qué podería funcionar nin por qué. Non é un logo nin unha evocación das cores do Celta, que nesta tempada tira, ademais do obrigatorio celeste, dun vermello tamén celeste, osixenado, e do negro. Tampouco é un xeito de mortificarse, só un pasatempo.

Un guiri-kandinsky na súa propia terra, no seu mar, quero reducir o mar, calibralo, metelo no peto estúpido do meu cerebro. Por eso non ten profundidade, area de Samil. Pero ascenderemos tranquilamente, por riba do Depor.
_

Tódalas persoas do queixo

Este cartaz é unha homenaxe ao agro galego, intemporal pucha de soños duros. O fondo imita a cor e a textura do papel de estraza dos sacos de penso, de salvado e tercerilla, cos que se completa a alimentación do gando; cortado en anacos sempre se aproveitou para facer contas ou anotacións. O queixo con atributos humanos, tan humanos como as liñas de Modigliani nas que se inspira, quere lembrar que é un produto realizado por persoas con nome e apelidos, que hai detrás un traballo artesán, non sempre grato ou levadeiro ou ben pagado.

O verde representa a terra. O vermello, as vacas. O amarelo, finalmente, o queixo.

O conxunto remite á vida do campo evitando caer en tópicos, cun punto teatral que nos convida a pensar e, por suposto, a gozar da festa da xente de Arzúa e os amantes do queixo, ou eso pensaba ben trabucado cando o estaba a facer.
_