Voitre da escusa

Medran aladas uñas
                                       as 24 horas dos dedos
onde envilecer sen necesidade de globos
familias vienesas
                                 un bar aberto
de estritas camareiras explotadas
que recorro
                       cando fico sen unha mala cervexa.
_

Nenos, home malo





























Nós ser boas persoas: demócratas!
_

A culpa é das familias, estache ben o conto

Queren gañar (o sentido da competición), perpetuarse disimuladamente (un pouco difísil), queren impoñer daquel xeito, queren ser o norte capital que caga altruísmo e servizo a non sei que cidadanía. Como era, sentido de estado? Van sobrados, todo recto.

Que o galego sexa unha especie en perigo de extinción, como os osos polares, é culpa das familias, é obvio, porque a Xunta fala galego (como esos anuncios nos que che venden, por exemplo, un pan que sabe a pan).

Unha filla que estuda castelán, galego, portugués e inglés, apenas intercala frases en galego co seu pai, por aquelo do romanticismo e os exabruptos (do seu pai). Será culpa da súa nai, a quen educaron en colexio privado para manexarse en inglés?

Non, será culpa daqueles pais de aldea que mudaban ao castelán cando se dirixían aos seus fillos, a ver se cheghaban a algho.

Si, a culpa é das familias, políticas son todas, e logo están as familias políticas: marea na que fresar a propia ignorancia.

Feijóo: xa sei que nunca vas pasar por unha guillotina, don’t worry be happy, ti bótalle solemnes crisantemos ao sartego de Rosalía de Castro.

Darío “de Pereda” Villanueva opina o mesmo ca ti (ou ao revés), non te queixes.
_

O severo polgar

Un artigo desfasado sobre Cortázar na Sagrada Biblia El País. Aquelo vai de autores contemporáneos que opinan segundo a fórmula gústame, non me gusta, gústame, non me gusta, gústame, non me gusta, cun parágrafo para xustificarse. Dano que causan as películas de romanos e o Facebook.

Sae un chamándolle cursi. Seica cando el era novo había que ler a Cortázar se querías ligar, relacionarte, ser alguén. Iso debería omitilo: cando es novo desprezas con máis facilidade os canons, o tolerado, o aconsellado; revela arrepentimento e falta de personalidade (expresión ben mala, por certo, pero estou preguizán). Claro, é a Sagrada Biblia, Cortázar acabou comunista perdido e ademais Vargas Llosa asegurou (no edificante prólogo aos contos completos do arxentino publicados pola Sagrada Biblia) que o pillou unha vez nun quiosco parisino mercando unha revista de putas, oh, si, de verdade, eu estaba alí, foi tan decepcionante para alguén coma min que o admiraba.

Como se chama o tipo? Non me lembro e paso de buscalo.
_

Outros cóbranche café





























_

Persoas en desuso





















Non redescubrín a pólvora. Non te emosiones, fogheteiro, que non ghanou o Madrí. Sinto decepcionar aos seareiros de mareas hostís. É un traballo modesto, limpo. Por que? Porque limpa era a clienta, e non finxida a súa modestia.
_

Arquivo do blogue